Pani od przyrody

Witajcie
Dziś zdecydowanie nie wiem od czego zacząć. Co wam pokazać po kolei abyście poczuły klimat minionego weekendu:)
Pierwsze trzy dni to jak u każdego w Polsce. Zimno i padało ale potem...o matko!
Wiosennie się zrobiło, kwiatowo, słonecznie i majowo. Zamaiło że hej!
I co dalej?
Wczorajszy dzień upłynął na kompletnym relaksie, pielęgnacji ogrodu, pierwszym koszeniu trawy. Cały czas zakładam również mój warzywniak ale topornie idzie przez ten maj:)
Będą cukinie (te to nawet po rabatkach porozsadzałam), pomidorki, ogórki, żółta fasolka, natka, szczypiorek, koperek, bazylia, kwiaty do suchych bukietów. Miejsca więc trochę potrzebuję a tu nie ma komu trawnika usunąć:) Grunt, że "domki fasolowe" już stoją.
Takie buty:

Ja za kosiarkę, kochany za piłę mechaniczną. Bo on też ma spory wkład w wygląd ogrodu. Zajmuję się konkretnie umeblowaniem, pergolami i takimi tam czarami z drewna. Tym razem zrobił wiejsko-leśne ławeczki przyogniskowe. Lubię bardzo otaczać się drewnem w ogrodzie. W zasadzie drewno i kamień a reszta to zieleń:)

Myślę sobie, że na wszystko w ogrodzie przychodzi czas. Wszystko ma też swoją kolejność. Przez pierwsze 2-3 lata biegałam jak kot z pęcherzem pełna frustracji. Sadziłam na potęgę, przesadzałam na potęgę i ciągle wszystko szło nie tak. Ale mijają lata i chyba dochodzę do porozumienia z ogrodem. Uczę się roślin, rytmu tego miejsca. Już nie sadzę, bo nagle odkryłam niesamowitą rzecz- rośliny rosną! Naprawdę:) I zaczyna się problem z oddawaniem naddatków. Mogę tak gadać w nieskończoność bo ogród to moja słabość. A jeszcze teraz? Zielono, kwiatowo, słonecznie. Miód malina:)
Ale, ale. Nie chcąc was zanudzać streszczę się troszku:)
Dziś przywitał nas piękny poranek więc w klapeczkach wyczłapaliśmy na kawkę do ogrodu.
Potem rowerki. Uwielbiamy jeździć po okolicy ale dzisiaj spotkała nas wyjątkowa niespodzianka.
Pojechaliśmy inna trasą- zamiast w prawo to prosto i zobaczymy co tam jest.
Po blisko siedmiu latach mieszkania w naszej kochanej wsi odkryliśmy, że w odległości 3 km od domu znajdują się malownicze stawy i łowiska. Nawet nie wiecie jaka to była radocha. Prawie jak na wyjeździe:) Całe szczęście, że ostatnio odkryłam program do obróbki zdjęć całkiem darmowy i już nie muszę się męczyć z Photoshopem:) Zainteresowani znajdą go TU.
Teraz będę mogła pokazywać wam więcej zdjęć a myślę, że okazje się znajdą:)
Moja okolica:

Zachłyśnięci pięknymi okolicznościami pojechaliśmy dalej. Znów nie tędy tylko tamtędy:)
W środku lasu stał "rozpadnięty" dom. Dla mnie to piękna historia choć smutna. W takich domach kiedyś mieszkały rodziny, toczyło się życie. Potem pewnie zmarł on, potem ona, dzieci wyjechały za swoimi sprawami i dom się zawalił. Przy takich chałupach zawsze ten sam widok- drzewa owocowe, rabarbar, bez i często forsycja. Dziś widziałam właśnie taki leśny dom. W takich miejscach smutnieję.

Migawki z dzisiejszego dnia i wymieniony dom w górnym rogu

Na koniec prawdziwa perełka:)
Przy zawalonym domu, rachu ciachu jest droga. Nią dojechaliśmy do magicznego ogrodu.
Ogród był w środku lasu, jedyny w okolicy. W domku mieszkało dwoje starszych ludzi. Pani zajmowała się kwiatami, pan pszczołami. Weszliśmy aby zapytać o miód a skończyło się na 30-minuteowej pogawędce z miłą panią.
Miłośniczka kwiatów i dzikich zwierząt, dobrze znała się na temacie. Syn jej pracuje w Białowieskim Parku Narodowym a ona raczej też z branży. W każdym razie pani pięknie opowiadała o swoich kwiatach, wymierających rodzinach pszczelich, budowie domów dla trzmieli, gnieździe Gąsiorka na pobliskiej czeremsze:) Kobieta bajka, wspaniały opowiadacz, troskliwy opiekun przyrody. Szczerze mówiąc nie chciało się od niej wychodzić.
Powiedziała bardzo ważną rzecz. "Teraz, przy nowoczesnych ogrodach z równym trawnikiem i thujką pszczoły umierają. Nie mają co jeść, nie ma kwiatów. Nawet jeżeli przetrwają mroźną zimę to na wiosnę nie mają czym karmić młodego pokolenia." W ten sposób u pani w ulach została tylko jedna rodzina.
Mam z związku z tym apel do Was. Sadźcie kwiaty, dużo kwiatów bo nie będzie pszczół i innych latających zapylaczy. U mnie na szczęście mają co jeść.
Na koniec przemiła pani dała moim dzieciom prezenty z wosku pszczelego. Misi świeczkę w kształcie ula, Witkorowi miodowego misia. Spotkanie niesamowite, kobieta wspaniała. Oby więcej takich przygód. Lubię ludzi żyjących w zgodzie z przyrodą, z ludźmi, ze sobą. Ta pani taka jest:)

Zdjęcia z jej magicznego ogrodu w środku lasu.

Na zakończenie powiem jedno. Uwielbiam moje wiejskie życie. Kilka lat temu podjęliśmy genialną decyzję o opuszczeniu miasta i z każdym rokiem coraz bardziej za nią dziękuję.
Mały prezent dla was. Za to, że tu wpadacie, komentujecie, macie do mnie cierpliwość. Dziękuję i dla was kwiatki.

Pomyślałam sobie. Może stworzymy akcję sadzenia kwiatów dla pszczół? Powiedzmy, że przesyłałybyśmy sobie nasiona, sadzonki i rozsadzałybyśmy w swoich ogrodach. Mówimy o kwiatach, z nektarem, dla pszczół. Stworzyłabym jakiś baner czy cuś? Co wy na to? Macie ochotę?
Buziaki serdeczne