Niebieskie migdały

Zimno mi się zrobiło kochani!
Przeżyliśmy blue monday a teraz pozostaje dotrwać do wiosny.
Za oknem plucha, śnieżne roztopy czyli coś, czego wyjątkowo nie lubię. Nie mogę pójść na spacer, bo nie mam ogrzewanych kaloszy, psa kudłatego lepiej nie wyprowadzać na dłużej, bo ubrudzi się po pachy. Ot, taki marazm!
Pozostaje cieszyć się ciepłem domowego ogniska.
Poniżej zdjęcie mojej sypialni w trakcie przemian. Będzie na niebiesko i ostro wzięłam się za wprowadzanie tego koloru. problem jednak mam - co zrobić z kaloryferem? Moim zdaniem szpeci, jest za duży, choć z wielkości rezygnować nie będę. Boję się też go obłożyć drewnem bo wiecie...na wsi nie pali się w piecu po to, aby szło w komin. Na wsi, jak chce się mieć chłodniej to w piecu się nie rozpala, co też daje korzyści materialne. :) Tak więc, co zrobić z kaloryferem? Czym zasłonić aby nie tracić ciepła?

Myślę nad zrobieniem obudowy z siatki na metalowym stelażu, zawieszeniem koronek. Proszę was o radę:)
Wiosenna dekoracja okna to dla mnie materiał w kratkę. Do tego zrobię abażur na niebiesko, poduchy na łóżko. Niebieski bardzo dobrze mi się kojarzy.

Zastanawiam się czasem, jaką historię rodzinną tworzymy dla naszych dzieci. Myślicie o tym? My, dorośli, mamy tysiące wspomnień z naszych domów, dzieciństwa w PRL. Wspominamy górki pełne śniegu, lodowiska pod blokiem, przedświąteczne trzepanie dywanów, nas bawiących się na osiedlowych podwórkach. Jest mama z ciepłym obiadem, często przytulała, robiła nietuzinkowe swetry na drutach. Tata, co późno z wracał z pracy, nosił nas na barana.
W moich wspomnieniach jest też dużo przyjaciół, których odwiedzało się bez powodu, spędzało dziecięce przygody układając fundamenty domów ze skoszonej trawy. Huśtaliśmy się na zawieszonej oponie na drzewie bo...zawsze znalazł się ojciec, który zamontował takową dla całego osiedla. Latem jeździło się na kolonie lub do babci na wieś, jadło na potęgę kapustę z pola. Kolega Marek strasznie kiedyś od mamy oberwał, bo przyniósł jej bukiet tulipanów własnoręcznie zerwanych z pobliskiej grządki. Taki był mój świat, warszawskiego blokersa, który wspominam z rozrzewnieniem.
Dom mój  był zawsze pełen zwierząt. Były psy, koty, szczury, mamine akwarium. Na wakacjach przynosiłam do domu jeże, czasem biedną sarenkę. To był czas bliski przyrodzie.
Nie wiem, jakie wspomnienia będą miały moje dzieci. Bardzo chciałabym dać im gwiazdkę z nieba, każdego dnia być dla nich wzorem i przykładem. Czy mi się uda?
Niewątpliwie moje dzieci wychowują się wśród zwierząt, dokładnie, jak ja.
W domu na specjalne życzenie starszej pociechy pojawił się chomik. Nie twierdzę, że jest to może szczyt dziecięcego szczęścia ale kobieta chciała się właśnie nim zaopiekować. Chomik dostał imię Harry praiwe Potter:) Pies, kot, rybki i chomik. Ustrojstwa latającego jedynie brak.

Zwierzęta uczą dzieci troskliwości, odpowiedzialności za słabszego. Poza tym oswajają. Zapewne każdy z was spotkał na swojej drodze osobę panicznie bojącą się psa czy kota. Drugą kategorią są ludzie wychowani bez zwierząt przez co w całkowitej pogardzie dla nich. Współczuję takim osobom ich punktu widzenia.
Jakie macie najpiękniejsze wspomnienie z dzieciństwa? Co was najbardziej wzrusza i pięknie wspominacie? Podzielcie się kochani!
Uściski gorące przesyłam
Tymczasem
Polinka