Rodzina jako najważniejsze słowo świata

Witajcie, cześć i czołem!
Dziś jest dzień, w którym przewartościowują się wszystkie sprawy. Na pierwszy plan wychodzi to, co jest w życiu najważniejsze. A najważniejsza, moi drodzy, jest RODZINA.
I nie ta z przysłowiowego zdjęcia, tylko własna. Rodzina, która stworzyliśmy sami, w dorosłym życiu. Mąż/żona i dzieci. Miłość, którą wytwarzają, atmosfera do wychowywania Młodych.
Tak się nam w życiu ułożyło, że w ostatnim tygodniu przechodziliśmy całą brygadą grypę, tę prawdziwą. Kilka dni gorączki i albo przeszło albo...pojawiły się powikłania. U naszego Młodego właśnie one wystąpiły. Wiele z was może powie, że taaak, grypy nie można przechodzić, trzeba wyleżeć. I sęk w tym, że Młody leżał a obwodowe zapalenie mięśni postępowało równolegle.(Jeśli czyta to jakiś pediatra to CK wyniosło ponad 8000). Od wczoraj jest w szpitalu. Na szczęście wszystko dobrze się skończy, został gruntownie przebadany. Poleży do poniedziałku, wtorku
i wyjdzie...
Poprzednią dobę ja byłam przy nim, teraz jest Ukochany.
Siedzę w domu z Miśką i mam o czym myśleć. To kompletnie dziki stan, bo my w zasadzie zawsze jesteśmy razem. Tworzymy związek bardzo bliski, jak dwa łabędzie. Tak się porobiło, że każdy rok,  z jego doświadczeniami zbliżał nas i teraz bez Drugiego jak bez ręki. Wszędzie razem, wszystko razem. Jak się nie widzimy to do siebie dzwonimy i tak w kółko...dwanaście lat.
To najlepsze dwanaście lat w moim życiu:)
Ale miało być o rodzinie. Rodzina to najważniejsze, co można w życiu mieć. Największy sukces człowieka i nie zastąpi jej żadna kariera. Rodzina to miłość, bliskość, zaufanie i wsparcie. Rodzina mieszka w domu a ten dom jest prawdziwą ostoją, ponieważ tam jesteś wśród swoich. I co by się nie działo, jak źle by nie było, masz rodzinę. Własną, wybraną, ukochaną.
Chyba mnie trochę ponosi:)
Doceniam bardzo to, co mam. W trakcie mojego pobytu w szpitalu Ukochany pilnował domu, zajmował się Starszą, kończył obowiązki zawodowe, odwiedzał nas bo "przecież co on ma robić w domu bez nas". Dziś przyjechał i mnie zmienił. A w domu? W piecu napalone, naczynia pozmywane a na gazie pomidorówka:) Zrobiona męską ręką w kooperacji z córką. Cud malina! Czy ja mogę narzekać?
Pozostało obiadek upichcić i wracać do nich, nakarmić facetów.
Bo to rodzina, moja, trzymamy się razem.
Mam nadzieję, że dotrwaliście do tego momentu?:)
Trochę zdjęć, bo zanim nam się troszku zawaliło, to wiosna kwitła:)

Z przyjemnością stwierdzam, że światło słoneczne wchodzi powoli do domu i ładuje energię ciemnych kątów:)
Popełniłam nowy stolik, czaro-różowy, przecierany. Jest pomocnikiem przy fotelu i idealnie sprawdza się jako stojak pod bukiet kwiatów:)

Miło patrzeć na zielone listki:)

Obiecałam kiedyś Dorotce, Dorotko tak, Tobie:) babciny serwis pokazać bo jej babcia też taki ma:) Wybierałam się jak sójka za morze ale proszę:) Niestety mam tego tylko troszkę. Pewnego dnia skompletuję całość choć zajmie mi to...drugie pół życia?;)
Czy o te cuda ci chodziło?

I na koniec kwiatek dla was, jako dowód dochodzącego do domu słońca:)

Polecę już:) Przypominam o CANDY, na zapisy macie już tylko kilka dni:)
Tymczasem
Polinka