Romans z Whartonem

Drodzy mili...
Jesienią powiało i chłodem. Czas powoli wyciągać kocyki i przepalać w kominku:)
U mnie sierpień jak co roku. Od drugiej połowy żadne wyjazdy mi nie w głowie, za grzybami się rozglądam. Kupuję też pierwsze chryzantemy, gdyż lubię dekoracje z nich przed domem. Sukcesywnie dołożę wrzos i szyszki i może jakieś jesienne wianki:) Zauważam po sobie pewien rodzaj jesiennej melancholii. Starość kochani! Że taka tkliwa, rozmyślająca, rozmarzona, rozczochrana...
Opowiem wam o pewnej nowej miłości.
Williama Whartona zapewne większość czytelników zna. Ja też znam, od wielu lat, ale odkryłam go dopiero w tym roku. I tak czytam! Zawsze był dla  mnie lekko nudnawy, nie kumałam często o co mu biega i dokąd. Równolegle odkrywałam Jonathana Carrolla i to był strzał w dziesiątkę! Pochłaniałam każdą książkę, wyczekiwałam każdej premiery. Czytałam wszystko aż do czasu. Pewnego dnia dorosłam i realizm magiczny w jego wydaniu nie był już potrzebny. Poza tym autor zaczął się powtarzać. Puściłam ostatnie pięć powieści do czasu, kiedy  niedawno kupiłam jedną z nowszych książek za pięć złotych. Oj, nie, jednak mnie nudzi:)
Sięgnęłam po Whatorna i przepadłam bez wieści. Każda książka to opowieść dojrzałego mężczyzny w większy lub mniejszy sposób inspirowana własnym życiem. O miłości, przywiązaniu, odpowiedzialności, odchodzeniu, tragicznej śmierci córki, zięcia i wnucząt, o dojrzewaniu.
O życiu zwyczajnie. Nie wiem, czy to wiele, czy niewiele. Dla mnie wiele, gdyż cudownie czyta mi się jego opowieści przepełnione pasją, miłością, dojrzałością. Tak miło byłoby zamieszkać na barce ("Dom na Sekwanie"), urządzić święta w młynie ("Wieści"), wybrać się w daleką podróż do swoich korzeni ("Tam, gdzie spotykają się wszystkie światy"), pogodzić się z odejściem rodziców ("Tato"),zakochać się bez pamięci ("Spóźnieni kochankowie"). Ostatnią pozycję polecam wszystkim szczególnie, gdyż zauroczyła mnie jeszcze w młodocianym życiu.
No i ( jeju, polonistka zawsze powtarzała, aby nie zaczynać znania od no) przejmująca powieść o stracie najbliższych. "Niezawinione śmierci" to historia złości i bólu, rozpaczy i gniewu a potem próba odpowiedzi na pytanie: dlaczego zginęła moja córka, zięć i dwoje wnucząt z powodu wypalania traw i jak żyjący mają sobie z tym poradzić.
Siedzę dalej w Whartonie, przepadłam na amen i chyba nie odpuszczę, póki nie skończę. To książki w piękny sposób dojrzałe, pisane przez szczęśliwego człowieka. Polecam. Zajrzyjcie do tych kart w jesienną słotę:)

Pojechał sobie wujek Orton ( pan w bibliotece używa takiej nomenklatury:)) na ostatnie wakacje:)

Wiecie, że mam nawet jedną jego książkę w odręcznym autografem? Zdobyłam chyba  w 1996 roku na spotkaniu autorskim w Stodole. Ha, dziś to już rarytaś bo autor zmarł kilka lat temu.
Niebawem może się lekko zagęścić kącik czytelniczy na blogu w związku ze zbliżającą się jesienią:)
Tymczasem kupiłam gołąbka pokoju, ozdabia donicę z różowymi chryzantemami.

Ciężko mi robić zdjęcia w ostatnim czasie, tym bardziej, że dzielę sprzęt z młodocianym. Nowego swojego aparatu dalej nie mam i pewnie teraz to się nie zmieni. Książki i przybory należy dzieciom do szkoły zakupić, więc wiecie, rozumiecie:)
Z młodocianym na jednym sprzęcie klawo jest:)

Ach, znów się rozpisałam...
Ściskam Was bardzo serdecznie. W następnym poście postaram się jakoś ogródek pokazać...
I w ogóle i w szczególe.
Przypominam o moim CANDY.
Buziaki
Polinka