O wielu ważnych sprawach... w skrócie

Kochani moi, mili...
Już witałam się z gąską, już kobyłka u płota stała i schody miałam pokazać. Po przejrzeniu zdjęć muszę jednak całą imprezę przełożyć, są słabe niestety. Za mało światła, przestrzeni, ostrości. Chyba do następnego posta będę nad kwestią pracować:) Schody w każdym razie są. Praktycznie takie, jak chciałam. Dębowe, opaski białe, na półpiętrze pokoik krasnoludka czyli zachowanek. Uwielbiam to słowo, u mnie w domu tak się mówiło. Takie małe coś przy kuchni w domu na działce (współczesny język nazwałby to spiżarnią) mama nazywała zachowankiem. Cudnie:)
Tak więc na półpiętrze zamieszkał pewien Hobbit, umorusany powidłami, pilnujący kiszonych ogórków. Pokażę w następnym poście, a dziś tylko się pocieszę się z niego:). Zadowolenie ze strony Kochanego zdecydowanie potęguje efekt.
Nic to!
Z dumą stwierdzam, że mój dom z każdym rokiem staje się coraz bardziej mój. Czytałam ostatnio różne artykuły wnętrzarskie, które praktycznie wprowadziły mnie w zdumienie. Okazuje się, że naturalne powinno być wieczne zmienianie dekoracji, podążanie za nowinkami i nie mogę się
z tym zgodzić. Moim zdaniem nasz dom powinien być ostoją, ciepłym siedliskiem, domem pełnym wspomnień i dobrych energii. Taki spokój możemy osiągnąć tylko zasiedlając go, udomawiając, kolekcjonując przedmioty dobrze nam się kojarzące. Bo dopiero po latach docenimy filiżankę, w której babcia rano piła herbatę, obraz namalowany przez dzielną ciocię z Wąchocka, pierwszy pukiel włosów ucięty z głowy dziecka i schowany w albumie. Ja mam taki pukiel w swoich zbiorach- i mój i córki. A koc, niekoniecznie wg najnowszych trendów będzie tak samo ciepły jak dawniej, przypomni nam się zeszłoroczna wigilia. Dziś doceniam to po stokroć, robię się sentymentalna jak piorun co by nie powiedzieć cholera:) Bo na tym polega dom prawda?  A rośliny doniczkowe jako relikt PRL'u to ja już zupełnie nie rozumiem. W moim domu zawsze było ich mnóstwo, kupuje je chętnie, znane mi domy też je mają. Czym jest dom bez kwiatów? Nie wiem... Pojechało mi się troszkę:)
Ale... Mam zaległości w pokazywaniu wytworów ręcznych, oj. Bo tak to jest z blogowaniem, że czas nie wiadomo gdzie ucieka, dni lecą jak szalone aby pewnego dnia się zdziwić, że już tak późno:)
Pudełeczko pierwsze z serii:

Koleżanki, siedmioletnie panny z synka klasy zapragnęły mieć pudełka na przybory do włosów, więc problem żaden:) Miały być magiczne, pełne wróżek, więc dołożyłam jeszcze zaklęcia:)

Jesień pełną gębą moi mili. Dziś wiało niemiłosiernie, liście spadały, ścieliły się dywany. Ogród
w jesiennej szacie, pewnie też cieszy kolorami, bo co ma robić:) Dziękuję za żywiołową dyskusję
o tarasach, wysłuchałam każdej opinii. Na wiosnę przejdzie kolejną metamorfozę a tymczasem...

I jeszcze wycieczką po okolicy się pochwalę. Jak zawsze zachęcam was do penetrowania swoich miejscowości. Można trafić na prawdziwe perełki i znaleziska. Polska to naprawdę piękny kraj:)
Wycieczkę rowerową odbyliśmy wczoraj, niedaleko, do dziesięciu kilometrów jedną stronę. Byliśmy bardzo zaskoczeni, po ośmiu latach dopiero tam dotarliśmy. Miejscowość o nawie mało malowniczej Stare Budy. Czyżby od dawnych domów Olenderskich? W takiej budzie to ja mogę mieszkać:) Musicie wiedzieć, że mieszkam na granicy dawnych zaborów. Dosłownie obok, we wsi niedaleko był punkt graniczny zaborów dzielących nas na pół. Okolica posiada ciekawą historię, którą z przyjemnością zgłębiam od jakiegoś czasu:) Mam przyjemność znać mądrą osobę, która nie szczędzi czasu ani pieniędzy na wydawanie książek o historii parafii, okolic. I choć ktoś mógłby powiedzieć, że nie jest to parafia moich przodków...kochani, ale to jest parafia moich dzieci, więc wiedzę warto mieć:) Dla mnie to bajka!:) Uwielbiam dawne opowieści, zasnute kurzem historii, majątki i ich historie. W mojej wsi kiedyś była cukrownia zatrudniająca całą okolicę. Teraz, z okazji święta Zmarłych zabiorę dzieci na groby dawnych właścicieli, poopowiadam im. Bo historię swoją trzeba znać:)
Zapraszam Was do "starych bud" hihi:)

Już pisałam, że naprawdę często napotykam na domy opuszczone niestety. Doprawdy nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Na cale szczęście w waszych okolicach nie ma tylu pustostanów, o czym mi kiedyś mówiłyście.

Wyszedł mi post o wszystkim, ale zdecydowanie chciałam wam to pokazać. Warto rozglądać się dookoła, doskonalić swoje możliwości, mieć wieczną wiarę w realizację nawet najśmielszych celów. Bo jak ktoś nie ma marzeń...Ale przecież to nie o Was moi czytelnicy:)
Dziękuję
Buziaki wysyłam w otulinie mojej jesieni
Tymczasem
Polinka