Widok z mojego okna

" -To co, będzie pani oglądać z rodziną?
Pani zdziwiona i zaskoczona odpowiedziała:
-Ja? Nie, nie będę.
-Dlaczego?!
- Bo ja...nie oglądam telewizji. My- poprawiła się.
- Ale...Czemu?!- zdziwił się kolega.
-Bo my nawet nie mamy telewizora.
Twarz kolegi była pełna najwyższego zdumienia i zainteresowania. Pani była współwłaścicielką znanej knajpy, nie stać jej na pudło?
- Sorki, że tak drążę- kolega musiał to sobie jakoś ułożyć w głowie- jak to, nie mają państwo TELEWIZORA?! To co wy robicie wieczorami?
Pani westchnęła i powiedziała:
- Mieszkamy w wielkim, przedwojennym mieszkaniu we trzy rodziny z małymi dzieciakami. Po powrocie z pracy każdy się czymś zajmuje- kuchnią, porządkami i dziećmi- są w różnym wieku. To domena ojców. Robimy wspólny posiłek, zjadamy go powoli, opowiadając sobie, co się działo z każdym z nas dzisiaj. Później zmywanie i dzieci odrabiają lekcje. Wieczorem, po kolacji, czytamy na głos książki albo sobie wspólnie muzykujemy, gramy w gry, szydełkujemy, szyjemy...jest przecież tyle ciekawych zajęć!
Po zwinięciu kamer itp. kolega szepnął kompletnie zszokowany:
- Ty... Jak jacyś amisze! Czy oni są normalni?
Żadni tam amisze. Nie rozumiał tego ich antyświata. On typowy japiszon nie rozumiał, że tak można, że to ucieczka, ratunek przed absurdami. Ich antyświat przeciw powszechnemu antyświatowi.
Dzisiaj (minęło sporo lat) kolega mieszka na wsi. Rzuca psu patyk na wielkiej łące i jest szczęśliwy..."

Posłużyłam się cytatem, musiałam wam to "przeczytać". To fragment książki, którą ostatnio pochłonęłam. Małgorzata Kalicińska "Widok z mojego okna".
Polecam wam bardzo, kilkadziesiąt felietonów na temat otaczającego świata, ciekawe, wyluzowane spojrzenie autorki. Do tego trochę przepisów na kuchnię " na winie" czyli co się pod rękę nawinie. Najluźniejsze gotowanie, jakie sobie można wyobrazić.
Kochani- Wy jesteście bardzo podobni do mnie i wiem, że dobrze rozumiecie co piszę. Ta książka pomogła mi zmierzyć się z ostatnimi absurdami nie mojego antyświata. Bo oni się niebawem pozagryzają, a ja? Uciekam na wieś...

Podzielę się z Wami popołudniem w ogrodzie.

Ten ogród to spełnienie marzeń o ciszy i spokoju w otoczeniu przyrody. Aż trudno pomyśleć, że kupiliśmy łyse pole. Siedem lat...choć nie zawsze z sukcesem;) Najgorzej z trawą i czasem myślę, że dobrym rozwiązaniem byłby trawnik z rolki bo tego nie przerastałby tak straszliwie perz:)
A! Wrzucę Wam zdjęcie, ku pokrzepieniu jeśli marzycie o takim zaciszu. W kilka lat da się zrobić.
Jeden problem jednak mam. Mam za małą działkę!:) Dziś kupiłabym siedlisko:)

Kochani, polecę jeszcze kawałek niedzieli złapać. Odezwę się niebawem z nowymi pomysłami:)
Dużo sił na cały tydzień Wam życzę i uśmiecham się do Was pełną gębą!
Idę jak Amisz pogadać z roślinami no i na kompot z rabarbaru:)
Tymczasem
Polinka